Του Δημήτρη Νάσσιου.
Οι Dream Theater, όπως και για εκατομμύρια κόσμου, είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες.. Το “Parasomnia” που κυκλοφόρησε μόλις πριν τρεις μέρες, αποτελεί το 16ο άλμπουμ της μπάντας και σηματοδοτεί μία ας το πούμε “ανανέωση” του line up της, με την επιστροφή του Mike Portnoy στα τύμπανα μετά από 15 χρόνια απουσίας.. Το “Parasomnia” είναι ένα concept άλμπουμ με έντονη σκοτεινή ατμόσφαιρα, που αφορά στη διαταραχή ύπνου και άλλες παρόμοιες δυσλειτουργίες.. Με μία πρώτη ακρόαση καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ..
Είναι ένα από τα masterpieces των Theater όπως έχει ειπωθεί από πολλούς..; Σε καμία περίπτωση..
Οι Theater ακολουθούν μία κλασσική συνταγή σύνθεσης κομματιών, όπως ξέρουν πολύ καλά να το κάνουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια.. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα παζλ ιδεών μιας και ακούς πράγματα που έχουν παιχτεί και στο παρελθόν σε παλιότερους δίσκους.. άλλωστε πάντα το έκαναν αυτό.. στοιχεία από Metropolis pt.1 από Scenes from a memory, ειδικά τα σημεία που ακούγονται θόρυβοι της πόλης, βήματα, ξυπνητήρια, ψίθυροι κλπ.. στοιχεία από Falling into infinity όπως και από Octavarium κλπ κλπ..
Ο Portnoy εξυπηρετεί άρτια τα κομμάτια χωρίς κάποια δόση υπερβολής, χρησιμοποιεί κατά κόρον τα signature drum fills και licks του, που τον κάνουν άμεσα αναγνωρίσιμο..
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα αξιομνημόνευτο drum playing στον συγκεκριμένο δίσκο..; Όχι φυσικά.. όπως προανέφερα εξυπηρετεί άρτια τα κομμάτια και μέχρι εκεί..
Ο Petrucci σαφώς έχει κάνει εξαιρετικό guitar work όπως πάντα άλλωστε, το σύνολο της παραγωγής μιας και περνάει κυρίως από τα χέρια του, είναι άριστο ως συνήθως..
Υπάρχει κάποιο αξιομνημόνευτο σόλο εδώ..; Δεν θα το έλεγα..
Από την εποχή του Black Clouds & Silver Linings (μιλάω για εποχή με Portnoy ακόμη..) με σόλο όπως στα “The Best of Times” και “The Count of Tuscany” δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε κάτι αντίστοιχο εδώ.. Το πιο πρόσφατο σόλο που θυμάμαι πιο έντονα και είναι κι αυτό μέσα στ’ αγαπημένα μου, είναι το σόλο του “Barstool Worrior” από το Distance Over Time..
Ο Myung σταθερός στυλοβάτης και κολώνα της μπάντας όπως πάντα, εξυπηρετώντας κι αυτός άρτια τα κομμάτια..
Ο Rudess κι αυτός σταθερή αξία ως συνήθως, με σαφώς όμως πιο περιορισμένο ρόλο σ’ αυτόν το δίσκο..
Ο LaBrie είναι αξιοπρεπέστατος τραγουδιστικά και όσο κι αν δεν αρέσει σε πολύ κόσμο, ας μην γελιόμαστε, οι Theater δεν θα ήταν αυτή η μπάντα που είναι τώρα χωρίς τον LaBrie.. όπως και οι Maiden χωρίς τον Dickinson.. end of story..
Εν κατακλείδι, μπορούμε να μιλάμε για το επόμενο masterpiece των Theater..; Φυσικά και όχι..
Σ’ αυτή την κατηγορία μπορούν αντικειμενικά να συγκαταλέγονται μόνο άλμπουμ όπως το “Images & Words” , “Awake” και “Scenes from a Memory” αλλά οκ ας μην συγκρίνουμε τις κορωνίδες του prog metal με την μετέπειτα πορεία των Theater..
Είναι το “Parasomnia” ένα καλό άλμπουμ..;
Βεβαίως και είναι και ακούγεται πολύ ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος..
Άξιζε όλος αυτός ο ντόρος και το hype που έγινε γύρω από την επιστροφή του Portnoy στην μπάντα..; Για κανένα λόγο..
Και είμαι σίγουρος πως αυτό ισχύει για πολλούς Theater fans εκεί έξω..
Είναι σίγουρο πως πολύς κόσμος περίμενε κάτι σούπερ ουάου σαν δίσκο αλλά στην πραγματικότητα δεν το εισέπραξε..
Εγώ πάντως δεν το εισέπραξα.. είναι ένα καλό άλμπουμ, αλλά μέχρι εκεί.. Έχεις την αίσθηση ότι έγινε διεκπεραιωτικά.. ας μαζέψουμε ό,τι ιδέες έχουμε στα συρτάρια μας, ας τα ηχογραφήσουμε κι ας τα κυκλοφορήσουμε μαζί με το περιτύλιγμα της επιστροφής του φίλου μας του Mike για να γίνει και λίγος ντόρος..
Δεν ξέρω αν η επιστροφή του Portnoy σηματοδοτεί και την “ανανέωση” της μπάντας τουλάχιστον συνθετικά.. αυτό θα το δείξει η πορεία.. Προσωπικά πάντως δεν το ένιωσα σ’ αυτό το άλμπουμ..
Θα κοσμεί την δισκοθήκη μου ο συγκεκριμένος δίσκος..;
Εννοείται!
Ως λάτρης της φυσικής κόπιας δεν θα μπορούσε να λείπει αυτό το άλμπουμ από τη συλλογή μου..