Μέσα από μία διαδικτυακή σύμπτωση, την κοινή μας συμμετοχή σε ένα ιντερνετικό meeting, είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε τον Johnny Hachem και το έργο του. Ο Johnny είναι ένας Λιβανέζο-Ουκρανός συνθέτης και πιανίστας, που ζει στην Ουκρανία.
Είναι κάτοχος πολλών διεθνών βραβείων, συμπεριλαμβανομένου του διεθνούς βραβείου για τη μουσική σύνθεση του 2009 στο Διεθνές Συνέδριο Σύνθεσης (Cergy-pontoise, Γαλλία) και του Τρίτου βραβείου 2021 του Διεθνούς Διαγωνισμού Σύνθεσης Classic Pure Vienna (Βιέννη, Αυστρία).
Ο Johnny έχει ερμηνεύσει τις συνθέσεις του ως σολίστ σε πολλές συναυλίες και διεθνή φεστιβάλ σε Ουκρανία, Λίβανο, Γαλλία, Ελβετία, Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία, Πολωνία, Ρουμανία,
Λιθουανία, Λευκορωσία, Νότια Κορέα, Ιορδανία, Μπαχρέιν και Κατάρ. Ελβετία, Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία, Πολωνία, Ρουμανία, Λιθουανία, Λευκορωσία, Νότια Κορέα, Ιορδανία, Μπαχρέιν και Κατάρ

Γεννήθηκε στην Βηρυτό, από οικογένεια μουσικών. Ο πατέρας του ήταν βιολιστής και η μητέρα του πιανίστρια. Στα παιδικά του χρόνια υπήρχε πόλεμος στο Λίβανο (τραγική ειρωνεία ότι επίσης πόλεμος υπάρχει και στην Ουκρανία, την χώρα όπου διαμένει μόνιμα) και ήταν αδύνατη η φοίτησή του σε κάποια μουσική σχολή. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνει συνεχώς αυτοσχεδιασμούς στο πιάνο, δίνοντάς του ένα μέρος της σημερινής του μουσικής ταυτότητας. Με το τέλος του πολέμου σπουδάζει την μουσική που τόσο αγάπησε και αφοσιώνεται στο έργο του.

Ο Johnny Hachem εργάζεται πάνω στην κλασική μουσική από μια διαφορετική και μοναδική οπτική, συνδυάζοντας την κλασική μουσική με την σύγχρονη τεχνολογία. Έργα του έχουν εκτελεστεί από ορχήστρες, αλλά για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ έχει προγραμματίσει ο ίδιος ολόκληρο το έργο του να παιχτεί από μουσικό λογισμικό με virtual instruments. Είναι σολίστας του πιάνου και όταν το επιτρέπει η περίσταση, δεν διστάζει να ξεφύγει από το αρχικό μουσικό θέμα και να αυτοσχεδιάσει.
Οι σημερινοί άνθρωποι ακούν περισσότερη κλασική μουσική από ποτέ.
Σύμφωνα με τον Johnny, οι σημερινοί άνθρωποι ακούν περισσότερη κλασική μουσική από ποτέ απλώς …δεν το ξέρουν . Ακούνε κλασική μουσική, μέσω ταινιών και βιντεοπαιχνιδιών, ωστόσο, στους περισσότερους από αυτούς δεν αρέσει να την ακούν σε μια αίθουσα συναυλιών και αυτό οφείλεται στους αυστηρούς κανόνες εθιμοτυπίας αφού δεν μπορείς να χτυπήσεις παλαμάκια, να δείξεις τον ενθουσιασμό σου, δεν μπορείς καν να βήξεις. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματά σου όπως κάνεις στην ποπ ή τη ροκ συναυλίες.
Πώς άκουγαν συναυλίες τον 17ο αιώνα;
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Ο Joseph Horowitz, στο υπέροχο νέο του βιβλίο, Moral Fire, περιγράφει το κοινό που «ουρλιάζει» και «στέκεται σε καρέκλες» κατά τη διάρκεια κλασικών συναυλιών τη δεκαετία του 1890. Οι New York Times καταγράφουν ένα κοινό που «έκλαιγε και φώναζε, έβαζε πανό πάνω από το κοίλωμα της ορχήστρας πάνω από τα κεφάλια του κοινού και χτυπούσε ασυγκράτητα» όταν άκουγε τον αγαπημένο τους τραγουδιστή όπερας στο Met τη δεκαετία του 1920. Οι αυστηροί κανόνες ξεκίνησαν το 1960.
Για να τον γνωρίσετε καλύτερα, δείτε το “Jacob & Rachel, The Love Story” εκτελεσμένο από την Eclectic Sound Orchestra υπό την διεύθυνση του Serhiy Lykhomanenko. (Έχει κερδίσει το 3ο βραβείο ανάμεσα σε εκατοντάδες σύγχρονες συνθέσεις)
Prelude in C minor “The Fall Of Jericho”
Live αυτοσχεδιασμός.
Στην ερώτηση “γιατί η σύγχρονη δημοφιλής μουσική είναι συνήθως τόσο απλοϊκή” ο Johnny απαντά ότι γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άπειρα-ανεκπαίδευτα αυτιά.
Και συνεχίζει: “Για μένα, υπάρχει μια απλή απάντηση: στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσει καθόλου η σύγχρονη μουσική και η τέχνη. Ακόμα και στην πλειοψηφία των μουσικών δεν αρέσει! Ξέρεις, είναι υπέροχο να έχεις μοντερνιστικά στοιχεία στη μουσική και την τέχνη, αλλά το να φτάσεις στα άκρα και να παράγεις μόνο παράξενα πράγματα με τον τίτλο του «σύγχρονου» που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να χωνέψουν, δεν είναι κάτι με το οποίο μπορώ να συμφωνήσω!”
Είμαστε χαρούμενοι γι‘ αυτή την αναπάντεχη γνωριμία με έναν τέτοιας αξίας μουσικό, και του ευχόμαστε να ακούσουμε σύντομα μουσικά νέα του.